Filmi “Xhaketa” i regjisorit austriak Patrick Vollrath, i cili u shfaq ditën e djeshme në mjediset e Akademisë së Filmit dhe Multimedias “Marubi”, me rastin e edicionit të 10-të të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit të të Drejtave të Njeriut, është një shembull i mrekullueshëm se si të përdorësh formën e filmit të shkurtër në avantazhet e plota.
Filmat artistikë shpesh jetojnë në momentet melodramatike të jetës. Nga divorcet e dhimbshme te meteorët e drejtuar në Tokë, filmi artistik shpesh sheh se si jeta mund të ndryshojë me ndryshime sizmike në realitetin e dikujt. Forma e shkurtër është ajo që mund të ekzaminojë ato momente e minuta, ato incidente në dukje të parëndësishme – “tërmete të vogla” –në të cilët jeta e një individi mund të ndryshojë krejtësisht.
Filmi “Xhaketa” i regjisorit austriak Patrick Vollrath, i cili u shfaq ditën e djeshme në mjediset e Akademisë së Filmit dhe Multimedias “Marubi”, me rastin e edicionit të 10-të të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit të të Drejtave të Njeriut, është një shembull i mrekullueshëm se si të përdorësh formën e filmit të shkurtër në avantazhet e plota.
Një burrë dhe një grua ecin nëpër rrugët e Austrisë, ku sapo janë njohur. Ndërsa nisen drejt një bari, flasin, flirtojnë, pinë dhe është e qartë që ka tërheqje dhe epsh mes tyre. Por kur vajza drejtohet për nga tualeti, burri e gjen veten në një zënkë me pronarin e barit mbi xhaketën e tij të futbollit. Kur vajza kthehet për të ndërhyrë, situata për burrin bëhet më e komplikuar.
Gjysma e parë e filmit fërshëllen një energji intensive, ndërsa protagonisti kënaqet me trillin e takimit. E mbushur me ngazëllim dhe pasionin e momentit në të cilin ajri është i mbushur me premtime seksi, kënaqësie dhe gëzimi. Kur natyra e këtij ngazëllimi kthehet në frikë dhe siklet na kujton se sa shpejt gjërat kthehen në të kundërt. Por ndërsa filmi është një evokim i shkëlqyer i jetës së vërtetë, është një pamje brenda maskulinitetit. Nevoja dhe dëshira për burrat për të qenë partneri dominues në një marrëdhënie është e mirëdokumentuar dhe “Xhaketa” ekzaminon sesi e kthen gjithçka në kokën e tij kur kjo dinamikë ndryshon. Pa dyshim që ka një vërejtje të dyzuar në mbyllje të filmit, që na bën të pyesim nëse zhburrërimi i ndjerë nga protagonisti mashkull është i vërtetë apo i imagjinuar. Është një vepër kompakte dhe emocionalisht rezonante, e filmuar në mënyrë të zhdërvjellët.