Dy ditë më parë Ben Blushi shkaktoi shumë debat me një shkrim të tijin, ku thoshte ndër të tjera se Kosova po na mbizotëron kulturalisht, sidomos në art dhe në sport.
Për ta argumentuar këtë, Blushi paraqiste si shembuj sukseset e Era Istrefit dhe të këngëtarëve të tjerë komercialë nga Kosova, pa të cilët, sipas Blushit, do të ishim të gjithë më të mërzitur.
Në fakt, për t’u mërzitur është që konsiderohet si art muzika turbo-folk, apo komerciale, ku sundojnë tekste dhe fjalë kyçe si “t’lagi me shampanjë, t’lagi me shampanjë”, “noshta ti ma ki bo bllok, noshta ti ma ki bo bllok”, “e ke ftyrën tbardh si kokaina”, “bon bon, edhe nëse s’bon, s’bon”, etj.
Është për t’u mërzitur që serviren si shembuj të artit këta këngëtarë tallavaje-pop dhe thuhet se ndërkohë Shqipërisë i mungonka një arsenal i tillë talentesh.
Me sa duket Inva Mula, Ermonela Jaho, Saimir Pirgu, primobalerini i Operës së Vienës, Kledi Kadiu dhe shqiptarë të tjerë të dorës së parë nuk janë të denjë për t’u konsideruar si shembuj arti, pasi ata bëjnë art klasik, të fisëm dhe për elitat, dhe jo turbo-folk të përzier me pop, një muzikë për masat.
Po të ecim me logjikën e Blushit, sipas të cilit kosovarët na çuan në evropian dhe na nderuarn atje dhe se pa ta nuk do ta kishim njohur këtë sukses, mund t’i përmendim se aksionin dhe golin e vetëm të fitores së vetme në Evropian e gatuan dy shqiptarë të Shqipërisë, Hysaj dhe Sadiku.
Nuk ka Shqipëria medalje ari në sport dhe ka Kosova kaq e vogël?
E vërtetë, por kjo sepse Pirro Dhima pështyu tre herë bukën që hëngri në Tiranë që nga lindja e deri kur si emigrant shkoi në Greqi dhe i përgatitur nga Shqipëria e ngriti shtangën dhe ia dedikoi tre medaljet e arta vendit që sapo e kishte pritur, duke mohuar çdo kontribut të vendlindjes dhe atdheut të tij.
Mund të vazhdojmë me shumë kundëragumenta të tilla se çfarë ka më shumë Shqipëria e më pak Kosova, dhe anasjelltas, por nuk ia vlen.
E vërteta është se sukseset e Shqipërisë dhe të Kosovës janë komplementare dhe jo në konkurrencë me njëra-tjetrën.
Ato i shërbejnë Rilindjes së vërtetë dhe të vonuar e mohuar për shekuj të një kombi të lashtë sa vëtë gurët e trojeve ilirike, apo ballkanike ku është shtrirë ngahera.
Të gjitha xixat në këtë mes janë të dëmshme.
Shqipërisë i shërbejnë këngëtarët kosovarë, po aq sa këngëtarëve kosovarë u shërben tregu shqiptar dhe anasjelltas.
Kjo logjikë vlen jo vetëm për artin, por për sportin, ekonominë, dijen, arsmin dhe çdo sferë tjetër shoqërore.
Nga kjo mundet vetëm të përfitojmë të gjithë.
Shqipëria ka edhe detin që ia ka falur natyra ose Zoti.
Shumë kosovarë vijnë dhe e shijojnë çdo vit atë. Kjo vetëm sa na bën më të mirë të gjithëve, duke lënë mënjanë stereotipet.
Për shembull, kosovari dhe fotografi i talentuar Nëntor Oseku, me fotografitë e tij ka kohë që e adhuron dhe e reklamon bregdetin e Shqipërisë.
Ai është një shembull bashkimi dhe përparimi dhe jo xhelozie dhe kompleksesh prapanike.
Këtë duhet të bëjmë edhe ne me Kosovën, jo vetëm në arenën politike, sepse këtë e kemi bërë gjithnjë, por edhe përmes punës artistike të qytetarëve të thejshtë.
Vetëm kur të shënjojmë një vijë barazie mes Kosovës dhe Shqipëprisë dhe të sillemi me respekt reciprok jo vetëm kur luan kombëtarja, por çdo ditë, do t’u shërbejmë vërtet të dyja shteteve dhe do të rrëzojmë barrierat e dukshme dhe imagjinare që ekzistojnë mes popujve.
Të investohesh për të gjetur dallime, ëngjej e demonë mes nesh, është sa fantazioze aq edhe në dëm të kësaj.